πόσο έτοιμα είναι τα παιδιά να την δεχθούν;
Τα τελευταία χρόνια στα σχολεία μπορούν να φοιτήσουν και μαθητές με ιδιαιτερότητες στα πλαίσια της ένταξης και της ενσωματωσής τους στην εκπαιδευτική διαδικασία. Μέσω των τμημάτων ένταξης και της παράλληλης στήριξης, οι μαθητές που έχουν ανάγκη από ειδική εκπαίδευση συνυπάρχουν με τους υπόλοιπους μαθητές.
Για τον εκπαιδευτικό η ύπαρξη αυτών των παιδιών στην ομάδα αποτελλεί μια πρόκληση. Είναι αρκετά δύσκολο να διαχειριστεί ο εκπαιδευτικός τη διαφορετικότητα, αλλά όταν το καταφέρει είναι ένα από τα πιο ωραία πράγματα που μπορεί να τύχουν στην καριέρα του.
Πώς όμως αντιμετωπίζουν τα υπόλοιπα παιδιά, τα παιδιά με ιδιαιτερότητες; Πόσο μπορούν να τα αποδεχθούν και να τα εντάξουν στην ομάδα τους;
Για την καλύτερη αποδοχή της διαφορετικότητας στο χώρο του σχολείου, πρέπει να υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις.
Μια βασική προϋπόθεση, είναι να υπάρχει αποδοχή από τον σύλλογο εκπαιδευτικών. Η αποδοχή αφορά τόσο στο ψυχολογικό μέρος όσο και στο πρακτικό. Για παράδειγμα, όταν υπάρχει στην τάξη ένα παιδί με κινητική αναπηρία, ο χώρος θα πρέπει να είναι κατάλληλα διαμορφωμένος ώστε να κινείται με ευκολία το συγκεκριμένο παιδί. Αν δεν υπάρχει ασανσέρ στο σχολείο η τάξη του παιδιού θα πρέπει να είναι στο ισόγειο. Γενικότερα, απλές πρακτικές κινήσεις από τη μεριά των εκπαιδευτικών βοηθούν στην καθημερινότητα του παιδιού που αντιμετωπίζει δυσκολίες.
Η ένταξη των παιδιών με ειδικές ανάγκες είναι μια διαδικασία η οποία καλλιεργείται από την μικρή ηλικία στο χώρο του σχολείου. Όλοι είμαστε διαφορετικοί και αυτό που καλείται να κάνει ο εκπαιδευτικός είναι να αναδείξει τη διαφορετικότητα του κάθε παιδιού και να γίνει αποδεκτή από τους υπόλοιπους. Ένα παιδί μπορεί να φοράει γυαλιά, ένα άλλο να είναι το πιο κοντό της τάξης και ένα άλλο να δυσκολεύεται να επικοινωνήσει με τον συνηθισμένο τρόπο. Σκοπός του εκπαιδευτικού είναι να μάθει στα παιδιά να δέχονται το διαφορετικό και να μην τα τρομάζει.
Η αποδοχή της διαφορετικότητας προϋποθέτει την αρχή της ενσυναίσθησης . Η ενσυναίσθηση είναι η κατανόηση του συναισθήματος του άλλου. Με πολλές τεχνικές, ο εκπαιδευτικός μπορεί να καλλιεργήσει αυτή την αξία στα παιδιά. Ο σκοπός είναι να αναγνωρίσουν την διαφορετικότητα, να κατανοήσουν τις δυσκολίες, και να αποδεχθούν στην ομάδα τους το παιδί με ειδικές ανάγκες.
Όσον αφορά στους γονείς και αυτοί με τη σειρά τους οφείλουν να εκπαιδεύσουν το παιδί τους στην αποδοχή του διαφορετικού. Είναι σημαντικό να εξηγήσουν ότι δεν είναι ευγενικό να κοιτάνε περίεργα κάποιον άνθρωπο με ειδικές ανάγκες γιατί αυτός δεν θα νιώθει ωραία. Ο γονιός προσπαθεί να δείξει την διαφορετική οπτική των παιδιών με ειδικές ανάγκες. Η ενσυναίσθηση καλλιεργείται και στο σπίτι, μέσω πολλών τρόπων. Υπάρχουν
πολλά βιβλία με κεντρικούς ήρωες παιδιά με ειδικές ανάγκες. Όταν θα το διαβάσει ο γονιός στο παιδί, μπορεί μετά να το συζητήσει κάνοντας ερωτήσεις όπως: «πώς πιστεύεις ότι νιώθει ο ήρωας;», «αν ήταν φίλος σου τι θα τον συμβούλευες να νιώθει;» « αν ήσουν στη θέση του τι θα περίμενες από την αντιμετώπιση των άλλων;», «ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει ο ήρωας, που δεν αντιμετωπίζεις εσύ;»
Ένας ακόμη τρόπος για να αποδεχθούν τα παιδιά την διαφορετικότητα είναι η συχνή επαφή. Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες δεν πρέπει να αποκλείονται από τις κοινωνικές εκδηλώσεις του σχολείου, όπως οι γιορτές , τα πάρτυ και τις συναντήσεις στο πάρκο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η οικογένεια του παιδιού με ειδικές ανάγκες μπορεί να είναι ήδη αρκετά αποκλεισμένη από την κοινωνία, και αυτό που της συμβαίνει δεν ήταν κάτι επιθυμητό. Εξάλλου, η συμπεριφορά των γονέων είναι πρότυπο για τα παιδιά. Ας είμαστε λοιπόν ανοιχτοί στη διαφορετικότητα γιατί όλοι μας είμαστε διαφορετικοί!
Βασιλική Τσούτσου
Ψυχολόγος, M.Sc. Παιδαγωγική Ψυχολογία.
τηλ.: 216 7001793
κιν.: 6974 336054
www.psychology4kids.gr
