«Η ινσουλίνη είναι πολύ άσχημο πράγμα και την κάνουν μόνο όσοι είναι πολύ άρρωστοι»
Υπολογίζεται πως 170 εκατομμύρια άνθρωποι πάσχουν σήμερα από σακχαρώδη διαβήτη και ο αριθμός αυτός αναμένεται να διπλασιαστεί μέχρι το 2030. Το μεγαλύτερο ποσοστό αφορά το σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, που σχετίζεται με τον τρόπο ζωής στις ανεπτυγμένες κοινωνίες του δυτικού κόσμου (καθιστική ζωή, κακή διατροφή, παχυσαρκία) και αποτελεί μια από τις βασικότερες αιτίες θανάτου παγκοσμίως. Ευτυχώς, η θεραπεία του σακχαρώδη διαβήτη και επομένως και η ποιότητα ζωής των ασθενών αυτών έχει βελτιωθεί θεαματικά από την εποχή που δακρύζαμε από συγκίνηση βλέποντας τη διαβητική Τζούλια Ρόμπερτς στις «Ανθισμένες Μανόλιες» στον κινηματογράφο… Μάλιστα έχει βελτιωθεί τόσο, που στους ασθενείς που έχουν καλή συμμόρφωση και παρακολουθούνται σωστά, πραγματικά προλαμβάνονται οι επιπλοκές του σακχαρώδους διαβήτη (νεφρική ανεπάρκεια, αγγειοπάθεια, έμφραγμα, νευροπάθεια, τύφλωση, διαβητικό πόδι-γάγγραινα κλπ), πράγμα που εξάλλου είναι και το ζητούμενο
…Ωστόσο, οι θεραπείες αυτές πολύ συχνά περιλαμβάνουν την ινσουλίνη: Στο σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 (που είναι αυτοάνοσης αιτιολογίας, εμφανίζεται σε νεαρή ηλικία και οφείλεται σε πλήρη απουσία παραγωγής ινσουλίνης από το πάγκρεας) η χορήγηση ινσουλίνης είναι μονόδρομος. Αλλά και στο διαβήτη τύπου 2 (που οφείλεται σε συνδυασμό παραγόντων, όπως αντίσταση των ιστών στη δράση της ινσουλίνης, διαταραχή στον τρόπο έκκρισης αλλά και στην ποσότητα ινσουλίνης, αυξημένη παραγωγή σακχάρου στο συκώτι κ.α) αργά ή γρήγορα σχεδόν όλοι οι ασθενείς χρειάζονται ινσουλίνη για να ρυθμίσουν σωστά το σάκχαρό τους. Αυτό δεν
σημαίνει ότι οι ασθενείς έκαναν κάτι λάθος και χειροτέρεψαν(«αν κάνω σωστή δίαιτα και γυμναστική γιατρέ θα μπορέσω να αποφύγω την ινσουλίνη;») ούτε ότι είναι πολύ άρρωστοι και θα ζήσουν λιγότερο : είναι απλά η φυσική πορεία της νόσου όπου κάποια στιγμή το πάγκρεας «κουράζεται» και δε μπορεί πια να παράγει αρκετή ινσουλίνη όσα χάπια κι αν δώσουμε για να το βοηθήσουμε. Η δε χορήγηση ινσουλίνης σε αυτή την περίπτωση επ’ουδενί δε σημαίνει χειρότερη επιβίωση ή ποιότητα ζωής, αλλά εγγυάται ακριβώς το αντίθετο. Υπάρχουν σχετικά νέες ινσουλίνες, που δίνονται μια φορά την ημέρα, συχνά δίνονται μαζί με χάπια στους ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, η δόση τους ρυθμίζεται εύκολα στον κάθε ασθενή και προκαλούν σπανιότατα υπογλυκαιμία-πολύ πιο σπάνια από κάποια χάπια όπως π.χ οι σουλφονυλουρίες. Στην περίπτωση δε υπογλυκαιμίας από ινσουλίνη, η υπογλυκαιμία διορθώνεται γρήγορα και εύκολα και είναι στιγμιαία, δηλαδή αφού αυτή αναταχθεί ο ασθενής συνεχίζει τη μέρα του κανονικά, ενώ η υπογλυκαιμία από χάπια χρειάζεται νοσηλεία και παρακολούθηση μέχρι να περάσει η δράση του χαπιού. Όσο για το φόβο του τρυπήματος, η βελονίτσα είναι τόσο λεπτή και μικρή, που ακόμα και ο πιο φοβιτσιάρης δε θα καταλάβει τίποτα απολύτως! Και παρότι είναι διακαής πόθος κάθε διαβητικού να αναβάλει όσο γίνεται την ένταξη της ινσουλίνης στη θεραπεία του, σήμερα γνωρίζουμε ότι όσο νωρίτερα γίνει αυτό, πριν δηλαδή το πάγκρεας εξαντληθεί τελείως, τόσο πιο εύκολα θα ρυθμίζεται το σάκχαρο και τόσο περισσότερο και καλύτερα θα ζήσει ο ασθενής. Υπάρχουν πολλά νοσήματα που θεραπεύονται με ενέσιμα φάρμακα, όπως π.χ ρευματικά νοσήματα, κι όμως δεν περιβάλλονται από τον τρόμο και την άρνηση με την οποία έχει συνδεθεί η ινσουλίνη…Γι’αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε λογικά αφού πια ξέρουμε πως η ινσουλίνη είναι το πιο σημαντικό μας όπλο στην αντιμετώπιση του διαβήτη και έχει εξελιχθεί τόσο, που δεν είναι παρά ένα ενέσιμο φάρμακο όπως τόσα άλλα που σκοπό έχει να κάνει τη ζωή μας καλύτερη και μακρύτερη…
Κατόγλου Αθηνά
Λεωφόρος Μαραθώνος 7
14572 Δροσιά
Τηλ.: 211 2106587
Κιν: 695 999 0383
Email: athkatog@gmail.com
